ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το 1916, ο Γάλλος ζωγράφος Εντουάρ Λεφέβρ αφήνει την πολυαγαπημένη του Σοφί για να πολεμήσει στο Μέτωπο. Προτού φύγει, όμως, ζωγραφίζει ένα μοναδικό πορτρέτο της, το οποίο η Σοφί φυλάει σαν κόρη οφθαλμού.

Όταν η μικρή της πόλη πέφτει στα χέρια των Γερμανών, το πορτρέτο θα συγκινήσει τον Γερμανό διοικητή Κατοχής και θα γίνει η αιτία η κοπέλα να ρισκάρει τα πάντα –οικογένεια, υπόληψη, ακόμα και την ίδια της τη ζωή– σε μια ύστατη ελπίδα να ξαναδεί τον αγαπημένο της μια τελευταία φορά.

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το ίδιο αυτό πορτρέτο δωρίζεται στη Λιβ από τον σύζυγό της, λίγο πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του. Η ομορφιά του της θυμίζει τον λίγο καιρό που έζησαν μαζί. Όταν, όμως, θα αποκαλυφθεί η σκοτεινή ιστορία του πίνακα, η Λιβ θα κινδυνεύσει να χάσει τη μοναδική σπίθα αγάπης που ένιωσε από τη μέρα που έχασε τον άντρα της…

Δύο νέες γυναίκες∙ τις χωρίζει ένας αιώνας, τις ενώνει η αποφασιστικότητά τους να παλέψουν γι’ αυτό που αγαπούν περισσότερο, όποιο κι αν είναι το κόστος.

…και δυο λόγια από τη συγγραφέα

Τα μυθιστορήματά σας έχουν πάντα στο επίκεντρό τους μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Τι είναι αυτό που σας τραβάει στο θέμα της αγάπης;

Δεν έχω ιδέα! Δεν είμαι πολύ ρομαντική ως άνθρωπος. Υποθέτω, όμως, ότι η αγάπη είναι αυτό που μας ωθεί να κάνουμε τα πιο απίθανα πράγματα – το συναίσθημα που μπορεί να μας ανεβάσει ή να μας ρίξει ψυχολογικά, να μας αλλάξει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Είναι πάντα ενδιαφέρον να γράφεις για τη δύναμη των συναισθημάτων. Επιπλέον, είμαι πολύ φοβητσιάρα για να γράψω ιστορία τρόμου.

Έχετε κλάψει ποτέ γράφοντας κάποια σκηνή στα βιβλία σας;

Πάντα κλαίω. Αν δεν κλάψω γράφοντας μια συγκινητική σκηνή, ξέρω μέσα μου ότι δεν είναι επιτυχημένη. Θέλω ο αναγνώστης να αισθάνεται κάτι διαβάζοντας, και μόνο αν κάνω τον εαυτό μου να κλάψει ξέρω ότι το έχω καταφέρει αυτό. Παράξενος τρόπος να βγάζεις το ψωμί σου.

Όταν πλάθετε τους χαρακτήρες σας, τους προσδίδετε ποτέ χαρακτηριστικά γνωστών σας;

Ναι, αλλά συχνά ακούσια. Ευτυχώς όταν περιγράφεις κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό, οι άνθρωποι σπάνια αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους. Πάντως συνήθως οι ήρωές μου φέρουν δικά μου χαρακτηριστικά, τα οποία διογκώνω έως ότου γίνουν δικά τους. Η Λου (από το ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙΣ ΕΣΥ), για παράδειγμα, περιέχει στοιχεία του χαρακτήρα που πιθανώς να διαμόρφωνα αν παντρευόμουν τον άντρα που αρραβωνιάστηκα στα δεκαεπτά μου. Η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική.

(Απόσπασμα από συνέντευξη της Τζότζο Μόις στο www.bookbrowse.com)

ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΛΑΤΩΝ