ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Παρίσι, 1895. Ο Άλφρεντ Ντρέιφους, ένας νεαρός Εβραίος αξιωματικός, έχει μόλις καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση στο Νησί του Διαβόλου, κατηγορούμενος για προδοσία, και έχει υποστεί δημόσιο εξευτελισμό παρουσία είκοσι χιλιάδων ατόμων, με την αφαίρεση του στρατιωτικού βαθμού του. Ανάμεσα στους παρισταμένους και ο Ζορζ Πικάρ, ο φιλόδοξος και διανοούμενος αξιωματικός, προσφάτως διορισμένος επικεφαλής της υπηρεσίας αντικατασκοπείας, μέσω της οποία είχε «αποδειχτεί» ότι ο Ντρέιφους ήταν πληροφοριοδότης των Γερμανών. 

Αρχικά, ο Πικάρ είναι πεπεισμένος για την ενοχή του Ντρέιφους. Τυχαία, ωστόσο, ανακαλύπτει κάποια στοιχεία που του γεννούν υποψίες ότι υπάρχει κατάσκοπος στον γαλλικό στρατό, κινούμενος ελεύθερα. 

Καθώς οι αποδείξεις πληθαίνουν, φωτογραφίζοντας υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στη στρατιωτική-πολιτική ιεραρχία, ο Πικάρ φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει τόσο την ορθότητα της καταδικαστικής για τον Ντρέιφους απόφασης, όσο και τα πιο βαθιά πιστεύω του για τη χώρα του και τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Ρόμπερτ Χάρις ζωντανεύει το σκάνδαλο που απασχόλησε την κοινή γνώμη στα τέλη του 19ου αιώνα, μέσα από ένα σκοτεινά σαγηνευτικό μυθιστόρημα κατασκοπευτικής δράσης και συνωμοσιών.

…και δυο λόγια από τον συγγραφέα

Πώς αποφασίσατε να γράψετε για την υπόθεση Ντρέιφους;

Το 2012 επισκέφθηκα τον Ρομάν Πολάνκσι για να συζητήσουμε τα επόμενά μας βήματα [μετά την ταινία ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ]. Παρατήρησα ότι είχε βιβλία για την υπόθεση Ντρέιφους. Τον ρώτησα αν είχε σκεφτεί ποτέ να γυρίσει ταινία με αυτό το θέμα. Είπε ότι πάντα ήθελε, αλλά ποτέ δεν έβρισκε τον τρόπο. Κατόπιν, ανακάλυψα έναν τύπο, τον συνταγματάρχη Πικάρ (υποστηρικτή του Ντρέιφους), και τα γεγονότα στα οποία συμμετείχε. Και συνειδητοποίησα ότι, αν κάποιος διηγείτο την ιστορία μέσα από τα μάτια του, θα μπορούσε να την ξαναζωντανέψει ή, για την ακρίβεια, να την παρουσιάσει μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα, ως μια ιστορία κατασκοπείας και προδοσίας.

Υπάρχουν πολλές λογοτεχνικές αναφορές στο βιβλίο. Ο Δουμάς, ο Ζολά προφανώς, αλλά κι ο Ντοστογέφσκι. Αυτούς τους συγγραφείς σκεφτόσασταν όταν συγγράφατε την ιστορία;

Ο Πικάρ ήταν πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Μιλούσε έξι γλώσσες. Όταν ήταν νέος, θαύμαζε τον Ντοστογέφσκι, είχε, μάλιστα, μια επιστολή από εκείνον. Είχε γνωρίσει τον Προυστ και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είχε γνωρίσει και τον Ζολά πριν από το «Κατηγορώ». Υπήρξε στενός φίλος του Γκουστάφ Μάλερ. Ήταν πολύ όμορφος και είχε πολλές ερωμένες. Ανήκε στον κόσμο του Προυστ και της Μπελ Επόκ.

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Ρόμπερτ Χάρις στο www.theguardian.com)

ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΛΑΤΩΝ